De beloften van de wetenschap

In 1772 stichtte Maria Theresia de Keizerlijke en Koninklijke Academie van Wetenschappen en Letteren van Brussel. De initiatiefnemers en de leden van de nieuwe instelling beschouwden haar als een brandpunt van de verlichte beweging. De Thérésienne moest de maatschappelijke problemen te lijf gaan, een ‘denktank voor de overheid’ zijn. In dit boek wordt getoond hoe en op welke terreinen de leden van de Academie dit ideaal van ‘nuttige kennis’ aan het eind van de achttiende eeuw vorm gaven. Het gaat daarbij om de studie van het verleden en haar belang, om de rol die vrouwen in het wetenschapsbedrijf konden opnemen, om de plaats van taal in het onderwijs, om de crisis die zich in de bijenteelt aandiende. Maar De beloften van de wetenschap stelt ook de vraag hoe – ruim tweehonderdvijftig jaar na de stichting van de Academie – met deze problematieken wordt omgegaan in de hedendaagse wetenschapspraktijk. De kwestie van de (politieke) inzet van de geschiedenis, van gender in de wetenschap, van de verhouding tussen taal en onderwijs of van de bijenteelt in de context van biodiversiteit: het zijn thema’s die onderzoekers nog steeds fascineren en die tot belangwekkende debatten in de samenleving leiden.